Jednorek kosaćcowy (Mononychus punctumalbum) to chrząszcz z rodziny ryjkowcowatych (Curculionidae). Osiąga wymiary 3,8 - 5,2 mm. Jest owadem pospolitym spotykanym często w okolicach strumieni, rzek i wód stojących. Czas lotu od maja do września. Zimuje postać dorosła.
Imagines i larwy żerują najczęściej na kosaćcach (zjadają kwiaty i liście).
Świerszcz polny (Gryllus campestris) jest to gatunek owada prostoskrzydłego z rodziny świerszczowatych (Gryllidae). W Polsce jest powszechny na obszarze całego kraju z wyjątkiem Kotliny Nowotarskiej i Tatr. Samce osiągają od 19 do 23 mm długości, a samice od 17 do 22 mm (do tego dochodzi jeszcze wystające z tyłu pokładełko o długości od 8 do 12 mm). cienkie czułki mają długość ok. 20 mm. Świerszcz polny stosunkowo rzadko skacze pokonując tylko krótkie odcinki, a za to dobrze biega.
Świerszcz spożywa pokarm typowo roślinny – liście oraz łodygi, na przykład źdźbła traw, liście roślin zielnych. Również larwy odżywiają się tego typu pożywieniem. Zdarza się czasem, że osobnik dorosły pożera także drobne bezkręgowce. Gnieżdżą się w norkach ziemnych.
Na zdjęciu młoda samica tego gatunku.
Gnojka wytrwała (Eristalis tenax) to muchówka z rodziny bzygowatych. Jej długość wynosi 15 - 19 mm. Imago żywią się pyłkiem i nektarem. Samice składają jaja w locie w zanieczyszczonych zbiornikach wody lub w gnojówce. Po ok. dwóch tygodniach wylęgają się jasno ubarwione larwy. W pełni rozwinięte larwy opuszczają zbiorniki w celu znalezienia, suchego miejsca na przepoczwarzenie. Gnojki są pożytecznymi zapylaczami, żerującymi m.in. na kwiatach marchwi, kopru i pietruszki.
Mściel natrawny (Stenodema laevigata) to pluskwiak z rodziny tasznikowatych. Jest to gatunek pospolity i dość liczny. Osiąga wielkość 7-9 mm. Ciało delikatne, smukłe. Ubarwienie dość zmienne; słomkowe, zielone, brązowe – w różnych odcieniach. Na głowie rowek między oczami. Przedplecze wyraźnie punktowane. Uda bez ostróg. Spotkać go można od wiosny do jesieni głównie na łąkach, polanach i przydrożach. Zimuje imago. Zarówno postać dorosła, jak larwy żywią się ziarnami traw.
Na drugim zdjęciu larwy tego gatunku.
Pszczolinka ruda (Andrena fulva) to jeden z gatunków pszczół samotnic. Jak u pozostałych pszczół samotnic, samica zakłada osobne gniazdo w którym składa jaja i zaopatruje je w pokarm. Bywa wykorzystywana jako owad zapylający rośliny uprawne. Nie produkuje miodu. Wielkością zbliżona jest do robotnicy pszczoły miodnej. Samce są zwykle mniejsze. Całe ciało samicy porośnięte jest długimi pomarańczowymi włoskami – aż do krwiście czerwonych.
Rozwój od jaja do osobnika dorosłego trwa około 3 miesięcy. W tym okresie z jaj (złożonych w kopcach ziemnych) wykluwają się larwy i rozpoczynają intensywne żerowanie. Ich jedynym pokarmem jest otoczka jaj oraz pyłek i nektar zgromadzony przez matkę.
Gniazda zakładane są w ziemi, na ścieżkach, trawnikach czy skarpach. Tunele mają średnice 9 mm, natomiast komórki larwalne usytuowane są do 50 cm pod ziemią. Każda samica wykopuje własne gniazdo – tunel ziemny, lub wykorzystuje tunel wykonany przez własną matkę. Samica wypełnia komorę nektarem i pyłkiem, a następnie składa jajo. Komorę szczelnie zamyka wydzieliną z gruczołu Dufours’a. Z ziemi dodatkowo formuje korek zatykający wejścia do gniazda, a tym samym zabezpiecza przed pasożytami.
Aktywność życiową pszczolinka ruda rozpoczyna w połowie marca, a wylot może być rozciągnięty w czasie aż do początku czerwca. W cyklu rozwojowym występuje tylko jedno pokolenie w roku.
Pszczolinki rude osiągają pełną aktywność metaboliczną w niższych temperaturach, a ponadto są w stanie odwiedzić o wiele więcej kwiatów w trakcie jednego lotu niż pszczoła miodna. Jeden lot po pokarm trwa około 60 minut. Owady zbierają zarówno pyłek jak i nektar. W poszukiwaniu pokarmu pszczolinka oddala się maksymalnie 250 metrów od swojego gniazda.
Orszoł prążkowany (Trichius fasciatus) to gatunek chrząszcza z rodziny poświętnikowatych. Jest bliskim krewnym kruszczycy. Osiąga długość 9–14 mm. Pokrywy skrzydłowe są ubarwione żółto-czarno. Zdarzają się także osobniki całe czarne.
Samice składają jaja w rozkładającym się drewnie drzew liściastych, którym przez 2 lata żywią się larwy. Owady dorosłe spotyka się na obrzeżach lasów, polanach i porębach, najczęściej w czerwcu i lipcu. Żywią się nektarem kwiatów (np. jeżyn czy ostów). Aktywne są w dni słoneczne. W akcie samoobrony unosi ciało na tylnych odnóżach, przypominając wówczas trzmiela.
Kołosz wielobarwny (Aculepeira ceropegia), nazywany także "pajakiem dębowym" jest to pająk z rodziny krzyżakowatych. Pająki te osiągają długość do 17 mm (samce do 8 mm). Odwłok jest koloru brązowego lub żółtawego z charakterystycznym białym wzorem przypominającym liść dębu.
Pająki te aktywne są od maja do września. Zimują ich jaja. Młode osobniki pojawiają się wczesną wiosną.
Pająki te żyją nawet do 3 lat. Wszystkie krzyżaki opanowały umiejętność zimowania, oraz anabiozy (zdolności powrotu do życia, do stanu normalnego, po przejściowym zapadnięciu w stan pozornej śmierci wskutek zamarznięcia).
Sieci łowne tego pająka znajdują się na wysokości 50 cm nad ziemią rozwieszone między krzewami lub roślinami zielonymi. Jego ofiarą padają przede wszystkim drobne motyle, szarańczaki i komarnice.
Krzyżak nadwodny (Larinioides cornutus) jest silnie owłosionym pospolitym pająkiem sieciowym. Najczęściej możemy go spotkać na wilgotnych łąkach i brzegach wód. Samica osiąga wielkość do 20 mm, zaż mniejszy samiec do 10 mm. Dorosłe osobniki spotkać można od wczesnej wiosny do późnej jesieni. Gody pająki te odbywają jesienią.
Na zdjęciach samice tego gatunku, a na ostatnim zdjęciu samiec.
